Toen ik nog een jonge heks was, liep ik op een dag door het bos. Daar vond ik een ei, een prachtig wit ei. Ik nam het ei mee naar huis en maakte een nestje. Daar legde ik het in. Ik zette er een lamp boven voor de warmte. Na een tijdje kwam er een barst in het ei en ik zag een klein snaveltje. "Kraaaa" zei het snaveltje zachtjes, "krak" deed het eitje en daar kwam een klein zwart vogeltje tevoorschijn.
Ik noemde het vogeltje dus Kra Krak!
We hadden het erg gezellig samen. Overdag ging Kra Krak vliegen in het bos en 's avonds zat hij knus bij me. Soms op mijn schouder en dan verstopte hij zich in mijn haar.

 
Op een dag kregen we visite. Tovenaar Krelis kwam langs om een kopje thee te drinken. Krelis was een rare tovenaar: hij lachte altijd, ook als hij boos was.
En toen gebeurde er iets verschrikkelijks: Kra Krak vloog over onze hoofden en poepte zomaar op de hoed van Tovenaar Krelis. Tovenaar Krelis werd erg boos en zei: "Ik Tover Kra Krak In Steen!" En hij lachte nog steeds!
Nou, toen werd ik ook boos, dat snap je. "Dat deed Kra Krak niet expres! Tover hem onmiddellijk weer levend!" zei ik. Maar dat wilde Krelis niet en hij bleef maar lachen.

Toen werd ik echt woedend! "Ik Tover Dat Er Iedere Dag Een Vogel Op Je Hoed Poept!" schreeuwde ik, "En nu mijn huis uit!" Nou, daar schrok Krelis wel eventjes van. Zo snel als hij kon rende hij mijn huis uit, zo het bos in.
Maar nu zat ik met een stenen Kra Krak. Ik kon hem nog wel zachtjes horen mompelen, als ik heel stil was, maar het was wel erg verdrietig. En ik wist niet hoe ik hem weer levend moest krijgen.

Op een dag stond Tovenaar Krelis weer voor mijn deur. Deze keer lachte hij niet. "Wil je er alsjeblieft voor zorgen dat de vogels niet meer op mijn hoed poepen?" vroeg hij. "Dan moet jij eerst Kra Krak weer levend toveren" zei ik. "Dat doe ik lekker toch niet" zei Krelis, en hij begon weer te schateren. "Maar ik zal je wel een tip geven," grinnikte hij gemeen. "er bestaat een zalfje dat je kunt maken. Als je dat over Kra Krak smeert, wordt hij weer levend. "Oh, en wat zit daar dan in?" vroeg ik. "Nou, een plasje van een kikker, kindersnot en een stukje van de maan" zei hij, en hij ging giechelend weg. Toen liep hij het bos in en ik denk dat de vogels nog steeds op zijn hoed poepen.

Ik probeerde het zalfje te maken: een plasje van een kikker en kindersnot, tja, die zijn makkelijk te vinden. Maar een stukje van de maan, nee dat lukt me niet. Daarom denk ik dat mijn arme Kra Krak altijd van steen zal blijven. Nu snap je waarom ik er een beetje verdrietig van was toen jullie zeiden dat Kra Krak van steen is.
Maar weet je waar ik weer heel erg blij van werd: van het prachtige cadeau dat ik van jullie kreeg! En Kra Krak vond het ook erg mooi, dat heeft hij 's avonds nog tegen me gemompeld!

Tovenaar Krelis heeft spijt

Je zult het niet willen geloven, maar gisteravond stond Tovenaar Krelis ineens bij mij op de stoep. "Wat wil je?" vroeg ik. Tovenaar Krelis begon te huilen. "Alsjeblieft lieve Heks Hanneke Tanneke zorg ervoor dat de vogels niet meer op mijn hoed poepen. Het zijn er steeds meer die dat doen: niet eentje maar soms wel 10 op een dag! En ze poepen allerlei kleuren poep: wit als ze brood hebben gegeten, groen als ze vis hebben gegeten, geel als ze maïs hebben gegeten en rood als ze bessen hebben gegeten. Ik krijg mijn hoed niet meer schoon en hij stinkt! Ik loop voor aap. Alle andere tovenaars en heksen lachen me uit. Dus alsjeblieft alsjeblieft tover me weer gewoon!" "Tover jij dan Kra Krak weer levend?" vroeg ik. "Dat lukt niet want ik kan ook geen stukje van de maan te pakken krijgen" snikte hij.

 
Ik vond het wel sneu dat Krelis zo stond te huilen. "Kom maar even binnen", zei ik, "dan zal ik zien wat ik voor je kan doen."
"Ga maar zitten. Hier heb je een glaasje water. Drink maar en dan ophouden met huilen, hoor!"
"Ik heb er zo'n spijt van" zei Krelis, "ik kan ook helemaal niet meer lachen!"
Nou, dat vond ik erg zielig, want ik wist hoe graag Krelis altijd lachte.
"Goed, ik onttover je wel" zei ik "Ik Tover Dat De Vogels Niet Meer Op De Hoed Van Tovenaar Krelis Poepen!"

En zo gebeurde het. Tovenaar Krelis bleef ook nog gezellig eten en langzaam maar zeker kon hij weer een beetje lachen. Jammer alleen dat Kra Krak nog steeds van steen is.
Maar ja, daar ben ik nu wel aan gewend en Kra Krak ook!

© Lydia Snijder 2013